De Wooncode biedt geen enkele rechtsbasis om aan kopers van vastgoed (bouwgronden en woningen) taalvoorwaarden op te leggen. In de sector van de sociale huur biedt de Wooncode deze mogelijkheid wel.
Het gaat daar om een permanente relatie tussen huurder en verhuurder en de huisvestingsmaatschappij die wettelijk verplicht zijn het Nederlands te gebruiken als werktaal. Ze zijn onderworpen aan de zo genaamde Bestuurstaalwetgeving.
Daarom is het in het belang van de huurders dat zij in het Nederlands kunnen communiceren met de medewerkers van de huisvestingsmaatschappij. Om die reden kreeg deze regeling groen licht van de Raad van State en het Grondwettelijk Hof waarin ook Franstalige rechters zetelen. Doorslaggevend argument was het feit dat huisvestingsmaatschappijen onderworpen zijn aan de taalwetgeving en dus het Nederlands moeten gebruiken als werktaal en daarnaast nog aan een sociaal voordeel (een goedkope sociale huurwoning) inspanningsverbintenissen worden gekoppeld.
In de koopsector spelen deze elementen niet : Er is daar bijvoorbeeld geen permanente relatie “huuder en verhuuder”. Daar gaat het om een één-malig moment bij het sluiten van het verkoopsconctract en daar kan je geen taalvoorwaarden opleggen.
In de loop van de vorige legislatuur heb ik hierover veel discussie gehad met Eric Van Rompuy (CD&V). “Dat hij nu de randburgemeesters terecht wijst vind ik betekenisvol”, zegt Keulen. Vroeger zat Van Rompuy op dezelfde golflengte als die burgemeesters. Maar blijkbaar beseft hij nu dat er een duidelijk verschil bestaat tussen de huursector en de koopsector, als het gaat over het toepassingsgebied van de Wooncode. Of zou het te maken hebben met het feit dat zijn broer Europees-president geworden is en dat hij zich meer Europees opstelt?
Ik begrijp dat burgemeesters bekommert zijn over de betaalbaarheid van de woningen in hun gemeenten maar men moet zich wel aan de wetgeving houden. Wat nu informeel gebeurt kan niet en is slecht voor het imago van Vlaanderen in Europa en de wereld.
